POWIEŚĆ W KLIMATACH DANA BROWNA

Po wielu żmudnych tłumaczeniach dokumentów, zawodowy tłumacz wreszcie dostaje poważne,
a już z pewnością najbardziej intrygujące dotychczas otrzymane zlecenie. Do jego rąk trafia coś na kształt starej hiszpańskiej książki, którą ma przetłumaczyć na język rosyjski. Szybko okazuje się, że luźno porozrzucane, pożółkłe od starości kartki, są zapisem hiszpańskiej ekspedycji w lesiste doliny Jukatanu, której celem było odnalezienie świętych ksiąg Majów. Relacjonowana przez konkwistadora historia przypominała bagno. Im dłużej tłumacz przesiadywał przed zapiskami, tym bardziej ulegał niezdrowej fascynacji dziennikiem, a przede wszystkim ściągał na siebie niebezpieczeństwa z zaświatów.  Wraz z postępem w pracy, tajemnicze bóstwa Majów coraz śmielej przenikają do współczesnej Moskwy, a życie tłumacza ulega diametralnej zmianie. Jego dotychczas spokojne życie, w którym jedynym utrapieniem był brak środków do normalnego funkcjonowania,  przeistacza się w pasmo dziwnych, chwilami wręcz śmiercionośnych wydarzeń.  Okazuje się, że zadarł z czymś, czemu nie jest w stanie się przeciwstawić. Od tej pory nie jest już bezpieczny, nawet w swoim własnym domu.  Jednak mężczyzna ściągnął nieszczęście nie tylko na siebie. W całej Moskwie, a wkrótce i na całym świecie nie jest już bezpiecznie.  Zewsząd docierają informację o klęskach żywiołowych i kolejnych kataklizmach. Zniszczenia są niewyobrażalnie wielkie, a ofiar wciąż przybywa.

Co łączy wierzenia Majów z współczesnym postrzeganiem rzeczywistości? Czy istnieje jakiś, choćby najmniejszy związek między współczesnymi wydarzeniami a wyprawą opisaną na kartach hiszpańskiego dziennika? 

„Czas zmierzchu” to powieść w klimatach Dana Browna, czyli to, co lubię najbardziej. Historyczne nawiązania, pełno tajemnic, które czekają na ujawnienie i ogrom zagadek do rozwiązania,
a wszystko to wplecione we wspaniałą fabułę, na którą pomysł okazał się niezwykle oryginalny. Nie ukrywam, że nie jest to książka lekka, do przeczytania w jeden wieczór. Czytało mi się ją bardzo długo, w końcu jesteśmy świadkami pracy z tekstem, efektów tłumaczenia i na szczęście mamy okazję czytać przekład hiszpańskiego dziennika na rosyjski. Jednak wydaje mi się, że to właśnie ten zabieg najbardziej rozpalał wyobraźnię. Ta książka to moje pierwsze spotkanie z Dmitrijem Glukhovskym, które ukończyłam. Nie myślcie, że to dlatego, iż „Metro” mnie pokonało – właściwie to przez termin w bibliotece.  Wrócę jednak do tego, że lektura „Czasu zmierzchu” była niesamowicie udana. Od pierwszej strony widać, że pióro autora jest niesamowicie specyficzne, ale to duży plus. Dmitrij tak buduje napięcie, że aż chce się krzyczeć „Niech coś się w końcu wyjaśni!”, ale w pozytywnym znaczeniu tego zdania. Bo z jednej strony pragnienie, by dowiedzieć się o co tak naprawdę chodzi, jest ogromne, a z drugiej tej książki nie chce się kończyć ze względu na to, jak czytanie jej jest rewelacyjną przygodą. Podobało mi się również to, że Dmitrij tak bardzo skupił się na psychice głównego bohatera. Na strachu i emocjach, które bezustannie mu towarzyszyły. To sprawiło, że powieść nie jest schematyczna i sztucznie sztywna. 

„Czas zmierzchu” to genialna, mistrzowsko napisana i ze znakomicie skonstruowaną, wciągającą czytelnika od pierwszych stron fabułą. Idealna dla tych, którzy doskonale znają już twórczość rosyjskiego pisarza, ale i dla tych, którzy chcieliby dopiero rozpocząć czytelniczą przygodę.  To według mnie opowieść z drugim dnem, gdzie miłośnik książek może kontemplować nad sensem ludzkiego istnienia i nieuchronną godziną śmierci.  To literatura na wysokim poziomie, której warto poświęcić swoją uwagę. Nie bez powodu została nagrodzona Utopiales European Award.

Recenzja powstała we współpracy z portalem Sztukater