TRZEBA WYKRZYCZEĆ TO, CO SIĘ CZUJE!

Głosy ocalonych wołają po latach. Nie dają o sobie zapomnieć. Wciąż przypominają
o najtrudniejszych chwilach w historii naszego narodu, proszą o chwilę zadumy i refleksji. 

Wspomnienia dwunastu kobiet, więźniarek nazistowskiego (nie polskiego!!!) obozu koncentracyjnego i zagłady Auschwitz-Birkenau ostrzegają przed terrorem, który już nigdy nie powinien się powtórzyć. Chociaż pisane już z perspektywy 70 lat wciąż uderzają bestialstwem, szczerością i autentycznością. 

Sylwia Winnik dotarła do kobiet, którym udało się przeżyć obozowe piekło. Kobiet, które musiały walczyć o swoje człowieczeństwo, by móc przetrwać i dalej żyć. 

"Zanurzają się we wspomnienia sprzed 70 lat. Czytam w ich oczach nieme wyznanie, że wolałyby wyrzucić z pamięci tamte przeżycia. Ale jednocześnie mają świadomość, że to właśnie niechciana pamięć ocala od zapomnienia tych wszystkich, którzy wtedy zginęli".

Dziewczęta z Auschwitz to kobiety, które do obozu trafiły w wieku sześciu, ośmiu lat, jedna tam się urodziła, inne obozowe życie wprowadziło w dorosłość. To bohaterki, prawdziwe bohaterki, które są głosem ocalałych i dopominają się prawdy o okrutnej historii. Piękne, młode, ambitne, te, którym wojna popsuła wszystkie plany. Jak pisze autorka "to kobiety, które miała zaszczyt poznać". Ich relacje i wspomnienia wyciskają łzy. To z pewnością książka z kategorii tych, których nie czyta się łatwo i przyjemnie. To książka o piekle na ziemi i przede wszystkim opowieść
o ludziach, którzy w najokrutniejszych warunkach potrafili ocalić swoją godność i człowieczeństwo. Książek o tematyce obozowej jest ogrom, ale zdajemy sobie sprawę, że o tej gehennie wciąż da się wiele opowiedzieć. Na światło dzienne wychodzą nowe fakty, skrywane emocje, tłumione
w zakamarkach duży wspomnienia.

Bohaterki książki podkreślają, że trzeba o wojnie wciąż mówić, uwydatniać ogrom zniszczeń, przestrzegać kolejne pokolenia. I one to robią. Panie Urszula, Zofia, Leokadia, Janina, Seweryna, Irena, Barbara, Alina, Walentyna, Sabina, Wiesława i Łucja mówią o swoim życiu, bólu. W imieniu tych kobiet, które swoich historii opowiedzieć już nie zdążyły. Trzeba wykrzyczeć to, co się czuje. Relacje są brutalne, dosadne. Dziewczyny mówią o rozdzielanych rodzinach, osieracanych dzieciach, jest śmierć i łzy. Poznajemy tajniki życia obozowego, apele, przymusową pracę, porcje żywieniowe, eksperymenty medyczne, krematorium. Życie sprzed obozu i za obozowymi drutami. Kobiety i więźniarki! Zacierająca się granica między człowieczeństwem a zezwierzęceniem. Czy da się mówić o tych rzeczach inaczej? NIE. Te emocje wciąż kryją się w kobiecych wspomnieniach. Sylwia Winnik zyskała sympatię swoich rozmówczyń, one otworzyły się przed nią i w tym tkwi fenomen tej niezwykle wartościowej książki. Z pewnością zasługuje ona na uwagę. Autorka zadbała o szczegóły. Opatrzyła książkę ciekawym wstępem, podała wiele przypisów, zgromadziła dużą ilość archiwalnych zdjęć. Wszystko to z pewnością wpłynęło w znaczący sposób na zrozumienie i przede wszystkim odbiór tematu. 

Motyw II wojny światowej, martyrologii narodu polskiego z pewnością będzie jeszcze wielokrotnie przewijać się w literaturze. I bardzo dobrze. Dbajmy o pamięć naszych bliskich. Dbajmy o prawdy historyczne. W dzisiejszych czasach jest to niezwykle ważne. 

Za możliwość lektury dziękuję Business&culture