PIĘKNA, ALE TAK NAPRAWDĘ TO NIE WIEM O CZYM...

Przygoda młodego Daniela Semepera rozpoczyna się, gdy jego ojciec postanawia zabrać chłopca na Cmentarz Zapomnianych Książek. Księgarz pozwala synowi na wybranie jednej książki spośród ogromnej ilości, które stoją zakurzone i zapomniane. Daniel nawet nie podejrzewa jak ten wybór może zmienić jego życie. Wydawać mogłoby się, że to tylko książka i jeśli wybierze nieodpowiednią nic się nie wydarzy - spokojnie zamieni ją na inną. Jednak nawet w snach nie śnił o tym, że wybór książki o tytule "Cień wiatru", spod pióra Juliana Caraxa, tak namiesza w jego życiu. Chłopiec dorasta razem z książką. "Cień wiatru" nie nudzi mu się wraz z wiekiem, a wręcz przeciwnie. Daniel jest na tyle zafascynowany twórczością pisarza, że pragnie przeczytać wszystkie jego dzieła. Odszukanie ich wcale nie jest takie proste. Istnieje bowiem ktoś, kto palił wszystkie napotkane dzieła Caraxa i poluje również na te, które jest w posiadaniu Semepera. Poszukiwania nie ustają, trzeba być coraz bardziej ostrożnym, a wszystko to pogodzić
z trudnościami dorastania, pierwszymi miłościami i poważnymi życiowymi wyborami. Im dalej
w poszukiwania, tym więcej dziwności spotyka młodego mężczyznę. Jak zakończy się jego przygoda? Czy odkryje tajemnice, które nie powinny ujrzeć światła dziennego? Czy spotka go jakiegoś rozczarowanie, a może wszystko doskonale się powiedzie?

" -Więc jest to historia o książkach.

- O książkach?

- O książkach przeklętych, o człowieku, który je napisał (...) o zdradzie i utraconej przyjaźni. To historia o miłości, nienawiści
i marzeniach żyjących w cieniu wiatru".

Jak tak pozornie nudna książka może być tak wciągająca? Nie wiem, jest to dla mnie coś niewytłumaczalnego. Książkę tę czytałam długi, długi czas, momentami wynudziłam się niesamowicie, ale ta powieść miała w sobie coś, co nie pozwoliło mi porzucić jej lektury. Nie chodzi tu raczej o samą treść, choć oczywiście wspaniałe jest to, że to książka o książkach - czyli
o czymś, co jest bardzo bliskie mojemu sercu, a bardziej o styl pisania Carlosa Ruiza Zafona. Magiczny, nadzwyczaj wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny. Spotkałam się
z opinią, że w tej książce każde słowo jest dokładnie przemyślane no i nie sposób się z tym nie zgodzić. Zafon czaruje słowem, sprawia, że książkę czyta się dla samego stylu, którym się posługuje, zachwyca swoim talentem i pozostawia z niedosytem na dalsze przygody
z twórczością. 

"W chwili, kiedy zastanawiasz się czy kogoś kochasz, przestałeś go już kochać na zawsze".

Reasumując, "Cień wiatru" zrobił na mnie ogromne wrażenie. To wspaniała, pełna przygód przygoda. Autor nie szczędzi długich opisów, ale dopiero, gdy skończyłam tę książkę, potrafiłam docenić tego urok. Teraz już wiem, że książek Carlosa Ruiza Zafona nie ma czytać się szybko, je należy smakować, a wręcz się nimi delektować. Dlaczego? Bo to prawdziwa literacka uczta. Nie dla każdego. Tylko i wyłącznie dla tych, którzy potrafią docenić prawdziwy talent, oddać się całkowicie lekturze i tych, którzy oczekują od literatury czegoś więcej. 

"...ten, kto kocha naprawdę, kocha w milczeniu, uczynkiem, a nie słowami".

Za możliwość lektury dziękuję Business & Culture