DIETA (NIE)ŻYCIA

"Książkę tę dedykuję mojej Mamie -

która jako pierwsza dała mi ciało.

Dziękuję Towarzyszom, których obecność sprawiła, że nie zdołałam go sobie odebrać"

"Dieta (nie) Życia" to pozycja dla każdego czytelnika. Szczere ( co zdarza się nadzwyczaj rzadko w przypadku osób dotkniętych tą chorobą)  wyznanie anorektyczki, która stara się nie szokować i nie straszyć, ale pokazać życie takim, jakie ono rzeczywiście jest.

"Choroba stałą się dla nich sposobem na życie, które za bardzo bolało, a anorektyczne mechanizmy pozwalały zapomnieć o problemach, lękach, niespełnionych pragnieniach i potrzebach.  Niestety okazało się, że anoreksja to nie sposób na życie, ale na umieranie. O tym zapomnieć nie można".

Kap... kap... kap... Pomiędzy kolejnymi kroplami spadającej kroplówki przychodzi chwila na refleksję. Karolina nie jest zadowolona ze swojego życia. Stres, awantury w domu. I tak codziennie! Chłód, pustka, zimno. 39,8 kg. Próba samobójcza. Czy tak powinna się zaczynać opowieść o młodej nastolatce?  Zdecydowanie nie. Niestety życie pisze różne scenariusze. Jednym dobre, pełne sukcesów, innym niestety przeciwnie. Karolina nie należy do grona szczęśliwców. Żelazne drzwi oddziału odgradzają ją od codziennego życia, wyrzutów sumienia związanych z jedzeniem i od ciągłego dążenia bycia perfekcyjną. Czyżby w tym tkwiło źródło jej problemu?

Od zawsze chciała być idealna, spełniać oczekiwania rodziców, którzy byliby z niej dumni. Dręczyło ją poczucie winy, a potem postanowienie, że już nigdy nikogo nie zawiedzie, nie rozczaruje. Mało tego, postanawia sobie, że udowodni wszystkim, że JEST NAJLEPSZA. I tak nastąpił początek końca. Czytając tę niezwykłą książkę, poznajemy historię Karoliny-Grubaski walczącej o lepszy start.  Nie jest to jednak łatwe. Trudne relacje z rodzicami i rówieśnikami to początek piekła. Niełatwo jest być inną, grubą , niezdarną. To bodziec do samozatracenia. W głowie kołaczą się różne myśli.

"Skoro Karolina- grubaska nie mogła być szczęśliwa, to Karolina -odchudzona poczuje radość świata - uznałam".

Zwycięstwo musi być odkupione ciężką pracą. Cel - pozbyć się kolejnych gramów, kilogramów. Nie będę opisywała Wam kolejnych etapów "staczania się " Karoliny, poznacie je sami. Schemat zazwyczaj jest u wszystkich anorektyków taki sam - znamy go z telewizji, gazet i często ... własnego otoczenia.

Książka Karoliny Otwinowskiej i Agnieszki Mazur oddaje szczere uczucia i emocje towarzyszące ludziom w walce z tą chorobą. Razem z bohaterką pokonujemy tę trudną drogę w powrocie do normalności. Śledzimy jej kolejne odbijanie się od dna, bolesne spojrzenia w lustro. Autorka ma dar opowiadania o rzeczach niezwykle trudnych w zajmujący i obrazujący sposób.  Czy Karolina osiągnie swój wymarzony cel? Czy spotkani na jej drodze ludzie i wyciągnięte w jej kierunku życzliwe dłonie pomogą pokonać tą straszną chorobę?

"Dieta(nie) Życia" to książka, którą z pewnością trzeba przeczytać. Warto ją podsunąć swoim dzieciom (także chłopcom, ich też dotyczy ten problem!), uczniom i przyjaciołom. Pokazuje ona jak dziwne i trudne jest ludzkie życie, a opisywana sytuacja może spotkać każdego . Ofiar anoreksji jest bardzo wiele i to coraz bliżej nas. To ujmujący dokument pokazujący wartość ludzkiego życia. Ogromnym jej walorem, nadającym autentyczności i tragizmu sytuacji są zamieszczone zdjęcia. Na uwagę zasługuję także "LISTA POLECANYCH KONTAKTÓW". To wykaz najważniejszych instytucji i osób pomagających w walce z tą chorobą. Nie sposób nie wspomnieć również o wstępie książki napisanym przez dr Beatę Szurowską, pedagoga, adiunkta w Instytucie Wspomagania Rozwoju Człowieka i Edukacji Akademii Pedagogiki Specjalnej im. Marii Grzegorzewskiej w Warszawie, autorki wielu publikacji poświęconych zaburzeniom odżywiania. To bogate opracowanie poświęcone przyczynom anoreksji, kolejnym etapom choroby i walce z nią pozwala na głębsze zrozumienie i bogatszy odbiór książki. Dzięki zamieszczonym tu również przypisom, możemy poszerzyć wiedzę na temat poruszanego tematu.

"Publikuję tę książkę, by ostrzec Was i Wasze rodziny- nadajmy wartości temu, co naprawdę liczy się w życiu".

Mam nadzieję, że słowa autorki nie pozostaną bez echa. 

Za możliwość lektury dziękuję