DLACZEGO WSZYSCY SIĘ NIĄ ZACHWYCAJĄ? JAKA JEST NAPRAWDĘ?

Podzielone miasto. Dwa obozy o odmiennym stanowisku. Jedni pozwalają bezlitosnym potworom wałęsać się po ulicach i wyrządzać krzywdę ludziom. Drudzy zaś chcą walczyć z potworami
i bronić przed nimi bezbronnych. W tym przedziwnym, a jednocześnie potwornym świecie przyszło żyć Kate i Augustowi. Dziewczyna bez żadnych skutków walczy o uwagę bezlitosnego ojca,
a nawet chciałaby mu dorównać. Trzeba przyznać, że wychodzi jej to całkiem nieźle. Z kolei chłopak chciałby uchronić wszystkich ludzi przed potworami. Jego największym problemem jest fakt, że sam jest potworem, który może pozbawić duszy poprzez zagranie pieśni o upiornych słowach,
i musi się nieźle kamuflować, by prawda nie ujrzała światła dziennego. Co może się stać, gdy jednak tajemnice chłopaka wyjdą na jaw...? 

O "Okrutnej pieśni" było głośno na całym świecie i gdy nareszcie trafiła do rak polskich czytelników rozpoczęło się coś na zasadzie morderczego szału i prześcigania się w tym, kto już książkę ma,
a kto jeszcze nie zdążył przeczytać. Mnóstwo pozytywnych opinii, zachwytów i żadnego rozczarowania. Czy to w ogóle możliwe? Nie. Ja się trochę rozczarowałam. Nie popieram ochów
i achów. Początek książki to taka nuda, że nie da się tego opisać. Mózg wyłączył mi się z tej nudy na tyle, że już później nie miałam pojęcia o czym czytać i było mi bardzo trudno wgryźć się w tę historię. I właściwie muszę stwierdzić, że wynudziłam się przez sporą część tej książki, a niezły
z niej klocek. Nastawiłam się na to, że będzie tajemniczo, mrocznie, a może nawet momentami zbyt brutalnie i strasznie. No nie było tak… Dla mnie „Okrutna pieśń” jest gorszą wersją „The call”. Książki, która była dla mnie wielkim zaskoczeniem i dużą dawką rozrywki.

Choć przy „Okrutnej pieśni” wynudziłam się niemało to otwarcie przyznaję, że sam pomysł autorki spodobał mi się bardzo. To zdecydowanie powieść w tematyce, po którą często sięgam. Kreacją bohaterów Victoria Schwab bardzo mocno mnie zaskoczyła i mam na ten temat bardzo pozytywne wrażenia. Przede wszystkim postacie wykreowane są z dużą dokładnością. Wiemy o nich dokładnie tyle, ile powinniśmy. Te postacie czują, myślą i są. O tym bardzo często się zapomina
i na rynek wychodzi wiele pozycji z papierowymi, nijakimi bohaterami. W „Okrutnej pieśni” to właśnie oni ratują całą sytuację.

Mój problem z „Okrutną pieśnią” polega na tym, że w książce było wszystko to, co kocham, ale było tego za mało, a jeśli już to dość niedopracowane, by mnie zadowolić. Przeczytałam bo przeczytałam – nie zrobiła na mnie piorunującego wrażenia. A przecież powinna! Miała być elektryzująca, zwalająca z nóg i przesiąknięta mrokiem. Miała być wartka akcja i duża dawka przygód. Z pewnością nastawiłam się na zbyt wiele, by Victoria Schwab mogła sprostać moim oczekiwaniom. Podsumowując, książka nie skradła mojego serca, ale zaciekawiła na tyle, bym mogła dać szansę kolejnym tomom. Mam nadzieję, że odnajdę w nich to, czego nie potrafiłam odnaleźć w „Okrutnej pieśni”. Może następnym razem się nie zawiodę.

Za możliwość lektury dziękuję Czwartej Stronie